درطول ده سال گذشته، شعارهای انتخاب شده توسط آقای خامنه ای همه عناوینی چون “پشتیباتی از تولید ملی” ،”حمایت از کار و سرمایه ملی”، “تولید داخلی، پشتیبانی ها و مانع زدایی ها” داشته اند و حتی قانون “حداکثر استفاده از توان تولیدی و خدماتی کشور و حمایت از کالای ایرانی” در این ضمینه تصویب شد. این یعنی هر شرکتی چه خصوصی و چه دولتی اگر بخواد از منابع دولتی یعنی تسهیلات صندوق سرمایه های ملی و بانک ها استفاده کنه باید در راستای این شعارها و قانون حرکت کنه.
شرکت پالایش میعانات گازی آدیش جنوبی عضوی از طرح فراگیر پالایشی سیراف، یکی از بزرگترین پالایشگاه های میعانات گازی در حال احداث است که از تسهیلات صندوق توسعه ملی استفاده می کنه. الان یه چند وقتی میشه که بختک نشسته رو سینه آدیش و داره همه کارهاشون را چک می کنه. واقعا جای تاثر داره که یه شرکتی که زیر مجموعه یکی از بزرگترین پالایشگاه های دنیا است، شرکتی که با با ارزش ترین سرمایه ملی ما سروکار داره اینقدر راحت قابل هک بوده و هیچکس هم تا الان نفهمیده بود.
تصویری که پایین می بینید مربوط به گزارش مالی آدیش برای سال مالی منتهی به ۳۰ اسفند ماه ۱۳۹۹ می باشد که پیش پرداخت های آدیش جهت خرید مواد و مصالح از تامین کنندگان داخلی و خارجی را نشون میده.
شما خودتون قضاوت کنید که آیا عمده مصالح این پروژه از داخل کشور تامین میشه؟ کجای این ارقام نشان دهنده حمایت از تولید داخلی است؟ چرا آدیش بیشتر از شرکت های داخلی استفاده نمی کنه؟ چرا بانک های ایران از جمله بانک صنعت و معدن اجازه می دهند که چنین پول هایی از کشور خارج بشه؟ پس رعایت قانون حداکثر استفاده از توان ملی چی شد؟ چین کم بود حالا ما باید نگران شرکت های داخلی هم باشیم که سرمایه ملی و ارزمون رو ندزدن؟ جالبه که بدونین پروین صادق آبادی مدیربازرگانی و امور قراردادهای آدیش با علیرضا صادق آبادی معاون سابق وزیر نفت و مدیرعامل سابق شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی فامیلن که خودتون دیگه میدونید این یعنی چی!!
بعد جالبه شهریور پارسال آقای صفائی فراهانی، مجری پروژه آدیش و رئیس هیئت مدیره، تو مصاحبه ای در مورد سهم شرکت های داخلی در اجرایی شدن پالایشگاه آدیش گفته:
“تمرکز اصلی ما در اجرای این پروژه بر حداکثر استفاده از توانمندی شرکت های داخلی قرار گرفته است، به دلیل شناختم از صنایع کشور و تجربه قبلی که ارتباط مستقیم و همکاری گسترده ای در۴۰ سال گذشته با صنایع داخلی داشتم، ظرفیت ها و توان تکنولوژی و امکانات کارخانجات کشور را به خوبی می شناسم و خوشبختانه بیش از۷۰ درصد وزنی تجهیزات این پروژه از داخل کشور سفارش گذاری شده است و عمده تجهیزات پالایشگاهی خود را از داخل تامین خواهیم کرد. خوشبختانه ظرفیت های خوبی در صنایع ایران ایجاد شده است و به جرات می توان گفت بیش از۸۰ درصد تجهیزات مورد نیاز یک پالایشگاه را می توانیم از داخل تامین کنیم.”
آخه چرا این همه دروغ؟ اگه ایران این همه توانایی داخلی داره پس چرا این همه واردات انجام می شه؟
تو پست های بعدی بیشتر راجع به فساد و خیانت های آدیش با هم صحبت خواهیم کرد.